Zimowe refleksje

Przebieg tegorocznej zimy dla zwie­rząt przebywających w naszym sąsiedz­twie jest jak na razie sprzyjający. Wi­dać to wyraźnie przy karmnikach urzą­dzonych przy naszych domach.

Gdy pta­ki mają dostęp do naturalnych miejsc żerowania mniej interesują się „ptasimi stołówkami”, za wyjątkiem wścibskich wróbli i sierpówek (u nas przeważnie zwanych cukrówkami), które z reguły żyją w sąsiedztwie ludzi i liczą na łatwy dostęp do pożywienia.

Wiele osób dziwi się, że w ich są­siedztwie żyje tak wiele różnorodnych ptaków. Dla ludzi chorych, kalekich i małych dzieci dokarmianie ptaków przy karmniku jest czasem jedyną możliwo­ścią kontaktu z naturą.

Nasze emocje podczas obserwowa­nia ptaków są więcej warte, niż te sprzed telewizora przy oglądaniu filmów przy­rodniczych.

Dokarmianie ptaków daje nam coś niezwykle cennego, radość obcowania z przyrodą i możliwość podpatrywania z bliska dzikich istot. Obserwując ptaki, zaczynamy rozpoznawać ich gatunki, uczymy się cierpliwości i poznajemy powiązania żywych istot z ich natural­nym środowiskiem. Doskonałą możli­wość podglądania natury daje karm­nik urządzony na parapecie okna lub w ogrodzie. Tutaj z bliska możemy obser­wować: zuchwałe i kłótliwe sikorki, czerwonopierśne gile, bojowe rudziki, śmiałe zięby, waleczne dzwońce, akrobatyczne kowaliki, pracowite dzięcioły, a czasami nienasycone sójki. Urokowi takiej barwnej ptasiej grupy nie oprze się nawet ktoś, kto normalnie nie zwra­ca uwagi na zwierzęta.

Gdy dzieci przy pomocy rodziców zbudują choćby najprostszy karmnik, a później w czasie mrozów i śnieżyc będą obserwować ptaki z zapałem dziobiące wyłożony im pokarm, wówczas wspól­nie poczują odrobinę odpowiedzialno­ści za naturalne środowisko i dziką przy­rodę.

Może to być początkiem wielkiej pasji i cennych działań na rzecz ochro­ny natury. W czasie zimowych obserwa­cji przy odrobinie szczęścia możemy zobaczyć jemiołuszki. Stada tych pięknych ptaków pojawiają się, jako zimo­wi goście z Północy, zwłaszcza w cięż­sze zimy.

Jemiołuszka jest ptakiem nieco mniejszym od szpaka. Ma charaktery­styczne, połyskujące brązowe upierze­nie, czubek z piór na głowie, wyraźne, czerwono – biało - żółte lusterka na skrzy­dłach i żółte końce ogona. Żywi się owo­cami jarzębiny, jemioły, ligustru i śnieguliczki.

W latach nieurodzaju jarzębiny ol­brzymie stada jemiołuszek ciągną zimą do środkowej i południowej Europy. Tego rodzaju „inwazje” zdarzają się bardzo rzadko. Dlatego w średniowieczu uważano jemiołuszki za zwiastuny czegoś niedobrego.

Autor: Andrzej Patorski

2012-01-12