Ich już nie ma

Kiedyś w czasie Gminnego Konkursu Ekologicznego znalazły się między innymi pytania dotyczące kilku ptaków, jakie są związane z naszym krajem. Jednym z nich był duży, piękny, o dostojnej sylwetce, największy z lotnych, drop. Dropie należą do tego samego rzędu co żurawie, ale w odróżnieniu od nich są bardzo mało znane.

Dropie to ptaki wielkich otwartych przestrzeni, stepowych równin bez drzew i krzewów, które są miejscem ich żerowania, schronienia i gniazdowania. Takie tereny są też korzystne dla wielu innych gatunków jak: żurawie, bażanty czy skowronki. Ptaki chętnie przebywają na rozległych połaciach pól porosłych niskimi uprawami koniczyny, rzepaku czy zbóż. Obecna mechanizacja robót polowych, hałas i ciągłe niepokojenie w środowisku spowodowały migracje dropi.

Do niedawna, bo do połowy lat 80-tych XX wieku w północno - zachodniej części Polski, na terenie Wielkopolski, Ziemi Lubuskiej i Pomorza Zachodniego można było, przy szczęśliwym trafie, spotkać w kilku miejscach małe stadka tych ptaków. Dropie są ptakami bardzo ostrożnymi i płochliwymi. W terenie trudno je obserwować, ponieważ nie pozwalają się podejść bliżej niż na kilkaset metrów.

Dorosły drop to ptak o zgrabnej sylwetce, przypomina nieco dużego indora, można też doszukać się w jego postawie wyniosłej sylwetki strusia. Chodzi wolno z wysoko uniesioną głową, czujnie obserwując cały teren. Dropie latają bardzo dobrze i szybko, wolą jednak piesze podróże. Fruwają niechętnie, chyba że spłoszone, podrywają się i szybko oddalają na bezpieczną odległość. Dorosły samiec przeciętnie waży od 8 do 14 kg, zdarzały się okazy o wadze dochodzącej do 18 kg. Samice są dużo mniejsze, a ich waga waha się od 4 do 6 kg. Kolor upierzenia to brązowe skrzydła i grzbiet, ogon z poprzecznymi czarnymi prążkami. Głowa popielata, a podbrzusze białe. Nogi dropi mają tylko trzy palce skierowane do przodu, podobnie jak inne ptaki dobrze biegające np. strusie.

Bardzo widowiskowe są toki dropi. Samce gromadzą koło siebie kilka samic, przed którymi popisują się wykonując swoje tańce godowe. W czasie godów samiec chodzi po zajmowanym terenie i tokuje, przyjmując charakterystyczną pozę, całkowicie zmieniającą jego postać. Drop nabiera powietrza do worka na podgardlu, wypełnienie worka powietrzem powoduje nastroszenie piór, rozpościera skrzydła, których kolory imitują biało złocistą koronę. Rozpostarty ogon zarzuca na grzbiet, szyję kładzie na plecy, cały ptak przypomina wtedy puszystą, kolorową kulę. U nasady dzioba starszych samców dropia wyrastają nitkowate pióra zwane wibrysami. Po określeniu ich długości i gęstości można w przybliżeniu określić wiek ptaka.

Dropie to ptaki osiadłe, trzymają się stale tego samego terenu. Wędrują na południe Europy tylko w czasie bardzo ostrych zim. Żywią się głównie pokarmem roślinnym, trawami, koniczyną, rzepakiem, liśćmi roślin uprawnych, jedzą też pokarm zwierzęcy jak owady, żaby czy małe gryzonie.

Dawniej na terenie Polski, na Wyżynie Lubelskiej, gnieździł się też inny przedstawiciel tej rodziny, strepet. Strepety sylwetką przypominają dropie, ale są od nich dużo mniejsze, bo ważą tylko około 1 kg. Mają ubarwienie maskujące, brązowo szare. Brzuch biały. Samiec ma biało czarny kołnierzyk na szyi. Biega bardzo zwinnie, lata wysoko i szybko. W locie wydaje się być całkiem biały, bo całe podbrzusze i spód skrzydeł ma jasne barwy.

Te ptaki były mieszkańcami naszych ziem. Niestety rozwój cywilizacyjny powoduje ubywanie dogodnych terenów do bytowania wielu zwierząt, które nie mogąc się przystosować do nowych warunków, giną lub migrują.

Autor: Andrzej Patorski

2012-05-24