Wprowadzenie

W listopadzie 2011 roku, w cieniu święta górniczego „Barbórki”, nakreśliłem krótki rys historyczny górnictwa rudzianego w naszym regionie (czytaj opracowanie). W ostatnich zdaniach tego artykułu zobowiązałem się do przestawienia w późniejszym terminie, krótkiej historii spadkobiercy działalności górniczej - przedsiębiorstwa państwowego Zakładu Budowy Maszyn „Osiny”.

Maj z racji Dnia Hutnika jest stosownym terminem do przypomnienia tego podmiotu gospodarczego sprzed lat, jego losów, a zarazem losów wielu setek ludzi związanych z tą firmą.

Początek lat 70-tych minionego wieku nie zwiastował rychłego końca kopalń rud żelaza okręgu częstochowskiego. Pokłady rud nie były wyczerpane, a na nowe inwestycje przeznaczano duże środki, między innymi przygotowano złoże do eksploatacji pod wsiami Dębowiec i Choroń.

Początkiem końca naszych kopalń najprawdopodobniej było postanowienie powiązane z decyzją o budowie Huty Katowice z głównym zaopatrzeniem w surowiec z dawnego ZSRR.

Do tego też celu wybudowano szeroki tor od naszych wschodnich sąsiadów do Katowic.

Po pięciuset latach eksploatacji, wydobywania rud żelaza w różnych systemach ekonomicznych, nagle górnictwo rudziane przestało być ekonomiczne.

Podjęto zapewne decyzję polityczną o stopniowym likwidowaniu kopalń.

W tym okresie nie było bowiem stosownych analiz czy obliczeń, które upoważniałyby do tak drastycznych działań.

Kopalnie i działalność górnicza zamierały, ale na byłej infrastrukturze górniczej, na punktach zaplecza gospodarczego byłych kopalń, zaczynały życie gospodarcze wydziały produkcji metalowej.

Życie przemysłowe zaczęło bronić się poprzez zmianę swojego profilu z wydobycia rudy na przetwarzanie metalu w coraz ambitniejsze wyroby.